Вальс вёскі Жытомля
Сл.М.Міхалковіча
Муз. У. Пузыня
Мне казала матуля:”Помні,
Край, дзе ты нарадзіўся і рос,
Называецца вёска Жытомля,
Тут Айчына і тут твой лёс”.
І глядзяць светлячкамі зоркі,
І цудоўны чаруе закат.
Кожны вечар гучаць “Вячоркі”
Жытамлянскіх хлапцоў і дзяўчат.
Вёска наша не кут, не задворак,
Там кружацца буслы каля хат,
Мабыць з тых жытамлянскіх вячорак
Прынясуць яны нам буслянят.
Адраджэнне прыйдзе, ты помні,
З песен тых, ад матуліных слёз,
З вёскі той, што завецца Жытомля
Тут Айчына і тут твой лёс.
Вёска Жытомля
М. Міхалковіч
Зноў у вырай ляцяць жураўлі.
Крык разносіцца над наваколлем.
Шум дубраў беларускай зямлі,
Дзе знаходзіцца вёска Жытомля.
Тут Радзіма і тут родны кут,
Шыльдаю чыстаю блішча ваконца,
Жыта жнуць тут, сабраўшыся ў гурт,
Ад усходу да заходу сонца.
Працавітасцю тут існуюць, -
Словы: “Жыта, жыццё” – наша доля.
Людзі шчырыя сэрцам жывуць
І спяваюць пра вёску Жытомля.
Зноў у вырай ляцяць жураўлі
У высокім у небе да сонца,
Хай квітнее на роднай зямлі
Наша вёска заўжды да бясконца.
Жытамлянскі вянок
Л. Размысла
(з нагоды 25-годдзя НТФ “Матуліна песня”)
Мая родная вёска Жытомля песнямі багата,
Пяюць тут цудоўна і ў будні і ў святы,
Пяюць таленавітыя, працавітыя прыгожыя кабеты
Усе, як адна, у народныя ўборы адзеты.
А кожная паасобку бы чароўная кветка,
Якая не вяне ні зімою ні ў летку.
Кветка за кветкай – уецца вяночак,
Песня за песняй – слухай браточак.
Ёсць у гэтым вяночку мелагучназвонкім
Антаніда з Надзеяй – сапраўдныя сяброўкі,
Бы белая чаромха пахам, голасам адурманяць,
Ускалыхнуць сэрца і душу і ўдаль паманяць.
Як прыгожыя пахучыя ружы дзве Светы –
Ладныя, спрытныя і справядлівыя кабеты.
Кветка за кветкай – уецца вяночак,
Песня за песняй – слухай браточак.
Радуюць прыгажосцю і голасам звонкім
Лена з Галяй, бы чырвонай рабіны гронкі.
Ды як таму не быць? У культуры працуюць дзяўчаты
З азартам, з надхненнем, з настроем прыўзнятым.
Сцяпанаўна, як бэз свой голас у вянок увівае,
Рупліва працуе, двадцаць пяць гадоў спявае.
Кветка за кветкай – уецца вяночак,
Песня за песняй – слухай браточак.
Ала з Валей, як зёлкі медуніцы, і настаўніцы, і модніцы.
Аксана з Ленай бы рамонкі на сцяблінах тонкіх.
Марына, Тамара, Галіна, Дзіна –
Розных прыгожых ветак цэлая карзіна.
Сярод гэтай прыгажосці жаночай – мужчыны
Валодзя, Саша і Васіль, бы тыя вяргіны.
Кветка за кветкай – уецца вяночак,
Песня за песняй – слухай браточак.
Ці то першацвет, ці то шыпшына, ці сцябло вераса,
Не ведаю з чым параўнаць – то Тареса.
Але не. Тареса – гэта цэпкі ўюнок,
Яна сваім голасам спавівае Жытамлянскі вянок.
Я хоць, на жаль, ні голаса ні слыха не маю,
Як Лілея ўвіцца ў Жытамлянскі вянок жадаю.
Кветка за кветкай – уецца вяночак,
Песня за песняй – заслухаўся браточак.
Мая родная вёска
А.Саханава
Жытомля… Паходзіць ад слова “Жыта”,
Родная вёска сярод пшаніц.
Я з ёй зраднілася нібыта.
І з вечным скарбам таямніц.
Вясной сады ўсе зацвітаюць,
Гамоняць, поле, ферма, лес.
І новы дзень заўжды вітаюць
Работнікі СВК “Прагрэс”.
Улетку песень льецца многа,
Шчабеча ў лузе дзетвара.
Кароткаю здаецца мне дарога
Ад Скідзеля, Гродна да двара.
Увосень працы ў вёскі хопіць,
І школа вулеем гудзіць,
Калгасны сад карысць прыносіць,
Дзяржава намі даражыць.
Зімой усё тут заціхае,
Не чутна моцных галасоў,
Чыгунка ўсё бяжыць, пятляе,
Даходзіць грукат цягнікоў.
Люблю я Жытомлю ў надвор’е любое,
Люблю сваю вёску кожнай парой.
Мая тут Радзіма, а гэта святое,
Яе буду помніць навекі душой..
Малая радзіма
Л.Сіткевіч
Любімая Жытомля. Малая радзіма мая.
Адсюль мой род, тут мая сямья.
Я тут нарадзілася ўлетку,
І сустракала мяне кожная кветка.
Усё жыццё працавала рупліва
На роднай зямлі ўрадлівай.
Было і весела, і смутна,
Але ні хвіліны не пакутна.
Прыдзе час, добра знаю
Адыйду ў нябыт з роднага краю.
Але пакуль дыхаю, жыву
Слаўлю малую радзіму – Жытомлю.
